Występują u większości gatunków i są bardzo różnego kształtu. Zwykle składają się tylko z blaszki. Niekiedy jednak jej część nasadowa zwęża się w ogonek, jak u amerykańskiego rodzaju Stanhopea. Ogonek może być wąski lub może rozszerzać się i obejmować łodygę, tworząc tzw. pochwę. Tak jest np. u tropikalnego rodzaju Ca-tasetum. Chociaż u większości gatunków spotykamy liście lancetowate, jajowate lub podługowate, to u niektórych ulegają one różnym modyfikacjom. Na przykład, u australijskiego Thelymitra spiralis blaszka liściowa jest spiralnie skręcona, zaś u Acianthus bracteatus dłoniasto klapowana jak u naszych jaskrów.
Liście storczyków: a – Stanhopea sp., b – Catasetum sp., c – Thelymitra spiralis, d – Acianthus bracteatus, e – stoplamek (Dactylorhiza sp.), f – Ludisia discolor.
Tekstura liści jest bardzo różna. U storczyków rosnących w naszym klimacie są one zwykle cienkie; wyjątkiem o stosunkowo mięsistych liściach jest wątlik (Hammarbya). Liczne gatunki epifityczne mają liście gruboszowate, przystosowane do gromadzenia dużych ilości wody. Wspomagają one pseudobulwy w pełnieniu funkcji zapasowych. Bodaj najdalej w tym kierunku poszła ewolucja u azjatyckiego Dendrobium cucumerinum, u którego liście przypominają ogórki.
Liście, dzięki obecności chlorofilu są zwykle zielone. U sporej grupy gatunków liście pokryte są czerwonymi lub brązowymi plamami, tak jak u naszych stoplamków (Dactylorhiza). Najbardziej ozdobne liście mają południowoazjatyckie storczyki spokrewnione z naszą tajeżą (Goodyera), np. Anoectochilus, Ludisia i Macodes. Są one zwykle czerwonobrązowe z jaśniejszą, złotą lub pomarańczową nerwacją. Ponieważ pokryte są drobnymi włoskami, w dotyku przypominają aksamit. Są to chyba jedyne storczyki hodowane nie ze względu na kwiaty, lecz ozdobne liście.
Liście utrzymują się na roślinie od kilkudziesięciu dni do 4—5 lat. Z naszych storczyków najtrwalsze, bo dwuletnie, są liście tajęży (Goodyera).